Een natie is een stabiele, historisch gevormde gemeenschap van mensen

Wat is een natie? In het algemeen is het voldoende om deze vraag te beantwoorden. Een natie is een stabiele, historisch gevestigde gemeenschap van mensen. En dit zal wel waar zijn. Maar het is niet genoeg. Wat is dan anders dan de mensen? Immers, de mensen zijn ook een historisch stabiele gemeenschap van mensen. Waarschijnlijk moet het antwoord op een beetje dieper worden gezocht. Daarom zullen we in de eerste plaats nog steeds omgaan met wat de mensen zijn.

Wat zijn de mensen?

Dit concept is al lang door de mensheid gebruikt. Sinds de oudheid zijn de mensen een stabiele, historisch gevormde gemeenschap van mensen waarvan de vertegenwoordigers verbonden zijn met het leven op hetzelfde grondgebied, gemeenschappelijke herkomst, die tot een gemeenschappelijke culturele omgeving behoren. Op verschillende tijden in de samenstelling van een bepaald volk was er een heel andere toelating. Bijvoorbeeld in het oude Griekenland waren de mensen van de Hellenen tegen barbaren. Dat wil zeggen, de Grieken waren allemaal die in het oude Grieks hebben gesproken. In Europa, in de middeleeuwen, werden alleen bevoorrechte klassen, die in de feodale structuur van de maatschappij significant gewicht hadden, door de mensen beschouwd. Talrijke boeren hebben de aristocraten de zelfde niello in alle hoeken van het continent gezien. Vandaag zijn de mensen niet alleen een stabiele gemeenschap van mensen. Dus in principe worden mensen in één staat genoemd. Zelfs als verschillende categorieën burgers tot volledig andere culturen behoren, hebben rassen verschillende wortels. Burgerschap is vandaag het eerste criterium.

En wat is een natie?

Dit concept ligt zeer dichtbij het begrip van de mensen. En het is gerelateerd aan hem. Echter, de natie zien wij als iets complexer, een soort hoger onderwijs. En inderdaad, alle moderne onderzoekers van dit probleem merken op dat er voor de opkomst van een natie weinig kenmerken zijn die inherent zijn aan al zijn vertegenwoordigers (zoals bij de mensen), een psychologische component, een bepaalde identiteit is hier extreem nodig. De eerste naties ontstonden in Europa tijdens de New Age. Dit tijdperk was uiterst belangrijk met het oog op de reorganisatie van de samenlevingen van de oude wereld. Kapitalisme brak het verouderde systeem van feodale relaties in plaats van lokale identificaties, toen de boer zich alleen bij zijn eigen dorp en zijn meester, nieuwe, meer globale identificaties gecreëerd had. Traditionele gemeenschappen vielen al enkele eeuwen in elkaar, en er kwamen er nieuwe in hun plaats, waar de werker van Lyon zich solidair voelde met de klerk uit Marseille, hoewel zij op geen enkele wijze verbonden waren, behalve dat zij bij één enkele gemeenschap - de Fransen - behoren. Een van de onderzoekers van dit fenomeen, Benedict Anderson, heeft de naties succesvol gekenmerkt als denkbeeldige (fictieve) gemeenschappen. En dit is waar in de zin dat deze stabiele, historisch gevormde gemeenschap van mensen in feite alleen bestaat in de hoofden van haar vertegenwoordigers. Het is de identificatie en het begrip van het gemeenschappelijke historische lot en verdere belangen die zijn belangrijkste belofte zijn, aangezien de vertegenwoordigers van de natie hen blijven, als ze verschillende talen spreken, verschillende wortels hebben, religieuze overtuigingen en zelfs als ze migreren naar andere landen. Politieke en etnische landen

Tegelijkertijd is het belangrijk om op te merken dat er vandaag twee varianten van ideeën over naties zijn - etnische en politieke. De eerste is een stabiele, historisch gevestigde gemeenschap van mensen op basis van een bloedige etnische groep. Klassieke voorbeelden zijn de Duitsers en Polen, omdat in hun wereldbeeld en collectieve representaties de bloedrelatie in de kern staat. Tegelijkertijd hebben de globalisering van de hele wereld en massa-migratie de noodzaak gecreëerd om buitenlandse elementen in de gemeenschappelijke nationaliteit te integreren. Bijvoorbeeld, in het massabewustzijn van de moderne Fransen, kunnen zij wellicht degenen zijn van wie de voorouders uit de Maghreb-landen waren. Natuurlijk zouden ze de historische aspiraties van de Fransen moeten delen en ze zelfs een deel van hen moeten beschouwen.