Elfen (Midden-Aarde): geschiedenis, beschrijving, namen

John Tolkien is best bekend om zijn trilogie "The Lord of the Rings". Haar plot ontwikkelt zich op de uitgestrektheid van een fictieve wereld, bewoond door verschillende rassen, waaronder elfen. Midden-Aarde, dankzij de inspanningen van de auteur, kreeg een rijke geschiedenis. De Elven-mensen spelen hierbij een sleutelrol.

Inspiratie van Tolkien

In tegenstelling tot het gevestigde stereotype, is Tolkien niet de schepper van de elfen. Hij leende deze afbeelding uit de Germaanse en Scandinavische heidense mythen. In hen zijn de elfen de geesten van het bos. Van daaruit nam Tolkien gnomen en andere karakters van zijn fictieve wereld.

De schrijver heeft het mythologische beeld aangevuld met zijn eigen ideeën. In Tolkien werd de elf een rationeel en krachtig ras. Vertegenwoordigers van deze mensen zijn uiterlijk vergelijkbaar met mensen, maar hebben hun eigen kenmerken. Elven leven zo lang, dat door hun menselijke normen hun levensverwachting oneindigheid nadert. Desalniettemin kunnen ze met geweld gedood worden, en hierin verschillen ze niet van mensen. In de wereld van Tolkien zijn er geen zulke aandoeningen die de elf zouden kunnen lijden. Midden-Aarde is de thuisbasis van veel volkeren, maar het is deze race die wordt onderscheiden door het scherpste inzicht, zicht en gehoor.

De geschiedenis van de Elfen

Volgens de kronieken die Tolkien vertrokken, verschenen de elfden in zijn wereld lang voor de mensen. Chronologisch behoort deze gebeurtenis tot de eerste leeftijd. Elven werden wakker geworden door de goden, voordat de zon en de maan werden gecreëerd. Dus wakkerden ze onder een heldere sterrenhemel.

Aanvankelijk verschenen de elfen in Midden-Aarde. Op dit moment werd de wereld bewoond door de oude goden van de Valar. Zij noemden de elfen naar Valinor, een mythisch land dat radicaal verschilt van de Midden-Aarde. Het was op dit moment dat een enkele natie in clans was verdeeld. Sommigen van hen waren overeengekomen om naar Valinor te gaan, anderen bleven in hun geboorteland.

In de tweede leeftijd werd de elvenstaat gecreëerd, die in het bos was gelegen. Het is het dat verschijnt in The Hobbit en The Lord of the Rings.

Namen en talen van elfen

Interessant genoeg hebben de namen van de elfen van Midden-aarde verschillende varianten van uitspraak. Het feit is dat Tolkien door onderwijs een taalkundige was. Hij leerde aan universiteiten en was geïnteresseerd in de creatie van kunstmatige talen, die de quintessence van de talen van verschillende menselijke culturen waren. De auteur van "The Lord of the Rings" wilde een realistische wereld creëren waarin de vertegenwoordigers van elk volk niet alleen hun eigen cultuur zouden hebben, maar ook een bijwoord. Voor elfden creëerde Tolkien meerdere talen tegelijk, waaronder Quenya en Sindarin. Hun gebruik was afhankelijk van een bepaalde clan van deze talrijke mensen.

Voor elke taal heeft Tolkien zijn eigen fonetiek, grammatica en andere gebruiksregels gemaakt. De namen van de elfen van Midden-Aarde werden geschreven volgens de gesproken taal van zijn drager.

Levenscyclus

De auteur van The Lord of the Rings en de roman The Hobbit schreef veel boeken gewijd aan zijn fictieve wereld. Velen van hen kunnen als kronieken worden gekenmerkt, die vertellen over de geschiedenis van Midden-Aarde en zijn inwoners. Elfs Tolkien heeft veel aandacht besteed. Hij sprak over hun manier van leven en gewoonten, niet alleen in werken, maar ook in werkcorrespondentie met collega's.

De onsterfelijkheid van de elfen werd ook aangevuld door hun biologische vermogen om hun eigen wonden snel te genezen. Als de vertegenwoordiger van deze mensen nog steeds stierf (bijvoorbeeld in de strijd), ging zijn ziel naar de Hallen van Mandas in verre Valinor. Dit was nodig om te worden gereinigd van al het wereldse kwaad dat de elf vervolgde tijdens zijn leven in Midden-Aarde. Nadat de geest van de overledene de zuiveringsprocedure heeft overgegaan, kreeg hij weer een lichaam dat lijkt op datgene dat hij in zijn vorige leven had. Theoretisch zou de elf terug kunnen keren naar Midden-Aarde, maar in de praktijk heeft niemand dit gedaan, liever in Valinor te blijven. De enige uitzondering was het karakter Glorfindel, die op de pagina's van de Heer der Ringen verscheen. Zijn naam aanvult de lijst van elfen van Midden-Aarde, die deelnam aan de oorlog tegen Mordor. Aan het einde van de roman besloot al deze mensen zeilen op schepen terug naar Valinor.

Reis naar Valinor

De reden waarom de elfen Midden-Aarde verlieten, is dat na de Oorlog van de Ring, die beschreven werd in De Heer der Ringen, hun fysieke kracht geleidelijk begon te vervagen. De enige plaats waar ze kunnen blijven leven was Valinor, een ver land waarin er nooit mensen waren.

De koninkrijken van elfen bestonden dankzij ringen die krachtige magische artefacten waren. Ze werden allemaal vernietigd en de laatste werden naar Mordor in de hoofdverhaal van Tolkien gebracht. Hierdoor moesten de elfjes overzees varen en het hele continent naar mensen vertrekken.

Degenen die in de Midden-aarde bleven na de gebeurtenissen van de Heer der Ringen, werden uiteindelijk verslechterd tot ze een primitieve bevolking werden die grotten en valleien bevond. Ze verloren veel van de eigenschappen die inherent zijn aan hun voorouders, onsterfelijkheid, wijsheid. Ambachten en kunst werden vergeten, waaronder muziek, die zeer geliefd was door de elfen van Liholesia.