De Principe in Oud-Rome is wat?

De Prinses in het oude Rome is een speciale periode in de geschiedenis van zijn vroege rijk, dat duurde vanaf de 1e eeuw voor Christus. e. Vóór de 3e eeuw nC. e. De macht van de heerser in dit tijdperk combineerde de kenmerken van de monarchie en de republiek. Het staatshoofd werd Princeps genoemd, dat is de eerste onder gelijken. Zo werd de democratische aard van zijn macht benadrukt. Hij werd ook beschouwd als een tribune van een volk, waardoor hij meerdere functies en bevoegdheden in zijn persoon combineerde.

Aan de slag

Het principe in het oude Rome is een speciale vorm van overheid, waarvan de basis is gelegd door Julius Caesar. Echter, de definitieve oprichting van dit staatsysteem dateert uit de tijd van de regering van zijn opvolger, Octavian Augustus. In de 1e eeuw voor Christus. e. Republikeinse instellingen zijn opgehouden om te voldoen aan de behoeften van een sterk verhoogde macht. Terwijl er een stadsbeleid was, zouden de autoriteiten van het volk daadwerkelijk de controle en het beheer kunnen uitoefenen, maar toen het rijk begon te worden, stonden deze instellingen niet meer met hun taken. Het principe in het oude Rome is een overgangsperiode tussen een republiek en een autocratische monarchie. Het feit is dat Caesar niet durfde de oude republikeinse instellingen onmiddellijk te liquideren en een vervanging voor hen te maken in de vorm van een beheersysteem dat de eigenschappen van de oude administratie behield, maar tegelijkertijd de macht van de enige heerser heeft versterkt.

Kenmerken van de Republiek

Met het nieuwe systeem worden de eigenschappen van het oude regime behouden. Bijvoorbeeld, de congres van mensen waren nog steeds bijeengeroepen. Onder dit concept identificeert de wetenschap de convergentie van alle volwassen burgers om de belangrijkste politieke problemen op te lossen. In het tijdperk van de oude republiek verzamelden verschillende soorten van dergelijke bijeenkomsten in de stad: gecensureerd, aristocratisch en universeel, zonder beperkingen. De Prinses in Oud-Rome is het podium dat deze belangrijke instelling behield, maar in deze periode verloor ze hun betekenis. Bovendien voerden ze corruptie, omkoping en zelfs geweld tegen leden van de raden op.

Senaatstatus

Dit belangrijke beheersorgaan heeft ook overleefd, maar van nu af zijn bevoegdheden beperkt. De functie van zijn leden was beperkt tot de goedkeuring van de wetten die afkomstig waren van de staatshoofd. Zo leek het oude Rome heel anders uit. De Principate periode veranderde bijna zijn politieke verschijning, ondanks de schijnbare behoud van de oude orde. Nu was de senaat slechts een verzameling vertegenwoordigers van oude patricische families die door de keizer zelf werden geleid, die de eerste onder hen werd genoemd. Onder de Diocletianus werd dit bestuursorgaan veranderd in een gemeenteraad en onder Constantijn werd een tweede senaat in de nieuwe hoofdstad gecreëerd, die gelijk was aan de oude. Zo verloor een van de belangrijkste symbolen van de oude republiek het voornaamste belang.

Hervormingen van Augustus

Het staatssysteem van het principe in het oude Rome begon te veranderen in de eeuwwisseling van Christus. e. - 1e eeuw n.Chr e. Het was bij deze heerser dat de senaat van een wetgevend orgaan omging naar een wetgevende instelling. Het feit is dat de nieuwe keizer op elke mogelijke manier zijn verbintenis tot het oude regime heeft aangetoond om zijn invloed onder de mensen te bewaren en zijn status te versterken. Het recht van het wetgevingsinitiatief bleef voor de rechter. De Senaat behield gerechtelijke functies, hoewel in feite al de hoofdmacht in dit gebied door de keizer behouden werd. Zo, vroeger van de republiek tot een rijk, veranderde het oude Rome. Het vroege rijk (de principe was zijn eerste fase) behield nog steeds de verschijning van de oude democratische orde.

Nieuw lichaam

De heerser heeft zichzelf eigenlijk alle regeringsgebieden afgehandeld, alhoewel zij op alle mogelijke manieren het behoud van de betekenis van het senaat beklemtoont. Het feit dat dit bestuursorgaan haar betekenis heeft verloren, blijkt echter uit het feit dat in augustus een nieuw adviesorgaan is opgericht - de raad van de presidenten. In zijn functie was de voorbereiding van diverse projecten, die vervolgens voor de goedkeuring aan de Senaat werden voorgelegd, met een opmerking dat de keizer het plan goedkeurt, wat in feite de noodzaak van zijn goedkeuring betekende. In deze raad verkozen senatoren, consuls en vertegenwoordigers van magistraten afstammen. In het jaar 13 n. e. De structuur van het lichaam heeft enkele veranderingen ondergaan in de richting van versterking van de monarchische macht, aangezien sommige van zijn leden de status van levenslang adviseurs hebben ontvangen aan de heerser, en de decreten hebben de kracht van de wet ontvangen.

Wijzigingen in de samenstelling van de Senaat

Het staatssysteem van het oude Rome tijdens het principe heeft aanzienlijke veranderingen ondergaan in de richting van het verhogen van de machten van de keizer. Augustus besloot het aantal senatoren te verminderen, waarvan het aantal sinds de regering van zijn voorgangers aanzienlijk is toegenomen. In het jaar 29 n. e. Hij kreeg de post van censor en heeft ongeveer 200 mensen verwijderd van dit belangrijke management. Dit zou de posities van de Senaat niet kunnen ondermijnen, met name verzwakt nadat zijn krachten werden ingekort. Na enige tijd verminderde de keizer het aantal quaestoren om te voorkomen dat de senaat verder werd aangevuld.

Andere wijzigingen

Naast de genoemde maatregelen heeft August de eigenschapskwalificatie voor de senator verhoogd. Hij heeft ook het kworumsysteem gewijzigd. Voortaan werden voor elk type vergadering een bepaald aantal deelnemers opgericht en voor de afwezigheid van hoge boetes werden opgelegd. Hij heeft ook geprobeerd de aanwezigheid van senaatbijeenkomsten te verbeteren, maar hij slaagde nooit in zijn doel te bereiken. Maar misschien was de belangrijkste verandering dat als gevolg van de afschaffing van de post van censoren de status van senatoren levenslang werd. Dit leidde tot het feit dat de samenstelling ervan bleef veranderen en bijgewerkt werd, wat bijgedragen heeft tot het ondermijnen van zijn invloed in de Romeinse samenleving en bijgedragen tot de versterking van de autoriteit van de keizer. Deze laatste verbannen hen om het land te verlaten, die hun activiteiten ook beperkte. Dus, in augustus, is de invloed van de Senaat op het buitenlands beleid, het management en de financiële sfeer aanzienlijk verzwakt.

Versterking van de kracht van de keizer

Voor het tijdperk van de Prinses in het oude Rome is de geleidelijke versterking van de positie van de opperheerser kenmerkend. Hij begon zijn eigen schatkist en heeft sindsdien het vrijgemaakt zonder de deelname van de senaat. Daarnaast hebben de senatoren hun vroegere deelname aan de vorming van het leger verloren. Bijvoorbeeld, aan het begin van de 1e eeuw nC. e. In de provincies was er slechts één legioen van het reguliere leger, terwijl Octavian kon ingrijpen bij de aanstelling van commandanten en hun gouverneurs. Het principe en het domineren in het oude Rome zijn twee fasen in de geschiedenis van het rijk van deze staat. Voor beide fasen is de geleidelijke versterking van de monarchische macht kenmerkend. De procedure voor de verkiezing van magistraten is veranderd. In eerste instantie benoemde de heerser gewoon zijn aanhangers naar deze posities, en vond hem niet leuk. Toen begon hij personen te nomineren, en de mensen keurden hen. Het eindigde met het feit dat de keizer eenvoudig magistraten benoemde, waardoor de zelfregering ondermijnd was. Echter, plebiscieten werden behouden - stemden over de rekeningen.

De kracht van Augustus

Aanvankelijk probeerde hij in zijn handen de belangrijkste posten en bevoegdheden te concentreren. Zo heeft hij zichzelf de opperste macht in de provincies (de post van rijken) toegewezen, evenals voldoende brede bevoegdheden in de hoofdstad (de titel van de tribune). Augustus was de eerste die deze twee posten in zijn persoon verenigde, aangezien de sterkste heersers voor hem uitsluitend dictatoriale machten gebruikten. De perioden van het principe en het domineren in het oude Rome zijn de twee belangrijkste stadia in de vorming van het rijk. Aanvankelijk werd de heerser de enige heerser van de provincies. Hij bezette ook het belangrijkste post van consul in de staat, elk jaar opnieuw verkozen. De Senaat bevrijdde zelf de heerser van de rechterlijke controle. Augustus gebruikte alle bevoegdheden van de tribune van de volksvertegenwoordigers, die hem het recht gaf om rekeningen in te voeren en vroege beslissingen te vetoigen. Een andere belangrijke innovatie die de versterking van de keizerlijke macht aangeeft, is het verlenen van het recht om te veroordelen om exclusief naar de keizer te verontschuldigen, en niet naar de mensengemeenschappen, die eerder was.

Het probleem van opvolging van de troon

De negatieve kant van de nieuwe status van de keizer was de vraag om een opvolger aan te stellen. Aangezien de heerser in de Principate-periode niet de enige drager van opperste macht was, kon hij geen opvolger voor zichzelf aanstellen. Deze vraag was speciaal onder Octavian, die niet op zijn manier zijn opvolger kon beslissen. Aanvankelijk was de hoofdkandidaat zijn neef en schoonzoon Marcellus. Echter, hij stierf, en na de dood van Augustus, de macht is doorgegeven aan zijn stiefzoon, de keizer Tiberius.

Overgang van het principe naar het domineren

Geleidelijk groeide de kracht van de keizer zo sterk dat hij uiteindelijk de overige machten verloor. Het Principe werd gevormd onder Diocletianus. Voortaan heeft de keizer zelf wetten uitgegeven, ambtenaren en andere ambtenaren benoemd. De overlevingen van de Prinses werden echter behouden: de oude instellingen bleven nog een tijdje functioneren. Allereerst gaat dit om de magistratie, die van nu af aan de eretitels is en in het politieke leven van de Romeinse samenleving geen rol heeft gespeeld. Hierbij moet echter opgemerkt worden dat ondanks de oprichting van de bijna onbeperkte kracht van de keizer, de volgorde van opvolging van de troon niet stevig is vastgesteld. De problemen van de opvolging van de troon bleven hetzelfde. Zo is het principe in de geschiedenis van Oud-Rome het belangrijkste stadium van de overgang van de oude republiek naar het rijk. Deze overgang werd grotendeels relatief pijnloos uitgevoerd door het vakbekwaamheid van Octavian, die tijdens zijn heerschappij de republikeinse tradities kon behouden en tegelijkertijd zijn macht versterken.